Her sabah, İnönü Stadı'ndan Dolmabahçe'ye doğru inerken - otobüs ne kadar kalabalık olursa olsun - denize camdan bakmaya çalışırdı. Eğer parlıyorsa deniz güneş ışığıyla, ufak bir tebessüm oturuverirdi yüzüne - yolcuların bakıp da şaşırmasından çekinerek - . Mutlu hissederdi kendini. Nedensiz diye düşünürdü; ancak deniz ve güneşin neşesinden ötürü mutlu olduğu aklına gelmezdi. Ama tersi olduğunda, güneş küsmüşçesine saklamışken ışınlarını; deniz de sinirlenerek karalara bürünüp, dalgaları sürdüyse öne... Başını hafifçe başka tarafa çevirir, kaşlarını çatardı. Etkilerdi bu tablo, gününün nasıl geçeceğini. Eğer merak edilirse deniz ve güneşin sabah saatlerinde nasıl olduğu, çatık kaşlarından ya da utangaç tebessümünden anlaşılabilirdi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder