Mutluyduk... Ah, hem keder hem sevinç dolu ne saatlerdi onlar! Şimdi anımsadıkça tatlı bir elem sarıyor içimi. Anı, tatlıda da, acıda da her zaman ıstırap verir insana. Belki başkası öyle değildir. Ben duyarım bu ıstırabı; ama tatlıdır bu ıstırap. Kalp acı çekmeye, ezilmeye, sıkışmaya, kederlenmeye başladığında anılar, onu gündüzün sıcağında kavrulmuş cılız, zavallı bir çiçeği, akşam serinliğinde çiğ tanelerinin canlandıracağı gibi canlandırır.
Varvara Alekseyevna.
Dostoyevski / İnsancıklar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder